آفتاب پاییز

از جهان و تمام زیبایی هایش تنها دلم برای پرسه زدن در آفتاب نوازشگر پاییز تنگ می شود:

اطراف قریه ای دور و فراموش شده در حاشیه لوت عزیز٬ آنجا که عالیجناب مرگ٬ از فراز ویرانه های قلعه ی باستانی بر زندگی درود می فرستد و اندوه بی نهایت انسان در حضور بی تکلف او رنگ می بازد و محو می گردد.

و نگریستن به گیاهان ساده صحرایی که همچون من در شوره زار رسته اند٬ اما با این وجود زنده اند و هنوز سرسختانه به آفتاب عشق می ورزند.