عزیز من! لطفا بنشین و قدری خستگی در کن

تو همواره روش های خلاقانه بی شماری برای آزار دادن در آستین داری. در زندگی هیچ کس را ندیده ام که به اندازه تو در شکنجه دادن دیگران مهارت داشته باشد. باید به خودت افتخار کنی. هیج نقطه ای از این روح نمانده که به سنگ غم نشکسته باشی٬ هیچ امیدی نیست که ناامید نکرده باشی٬ هیچ لبخندی نیست که بر آن رنگ غم نزده باشی. هیچ شادی نیست که سر نبریده باشی. تو٬ عزیز من٬ به تمامی پایمالم کرده ای٬ کوچکترین نشانی از آن کسی که می توانستم باشم بر جای نگذاشته ای. من که دیگر خیلی وقت است که اهمیتی ندارم٬ اما بهتر نیست در این میان قدری هم به خودت استراحت بدهی؟‌