به دخمه ات برگرد ای موجود دوزخی

به دخمه ات برگرد ای موجود دوزخی. از همه چشم ها پنهان شو. بگذار فراموش کنی و فراموش شوی. خودت می دانی که این برای تو بهتر است. نباید به زیر نور آفتاب می آمدی. نباید سعی می کردی که مثل بقیه باشی. آخر چطور انتظار داشتی کسی تو را با این زخم های عمیق وحشتناک بر چهره ات بپذیرد؟! تو مردم را دوست داری، می دانم، اما باید بدانی که نگاه کردن به چهره تو برای آن ها عذاب آور است. برو و بگذار که انسان های عزیز و خوشبخت از رنج دیدنت آسوده باشند. تو که به تاریکی و تنهایی عادت داری، مگر نه؟ از این گذشته خودت هم اینطور راحتری؛ قبول کن که به اینجا تعلق نداری و هر نگاه تیری است که به قلبت می نشیند. پس محض رضای خدا به خودت رحم کن و آرام و بی صدا از همان راهی که آمدی به دخمه ات برگرد.