خانه را فراموش نکن!

تا به لحظه ای که سیلی واقعیت برای هزارمین بار بر چهره ات می خورد نرسی، به سر پنجه آتش بر روحت حک کن که زندگی مدت ها پیش، در همان دخمه تاریک به پایان رسیده است و هر روز که می گذرد جز تکرار رنج سالیان چیزی در آستین نخواهد داشت. کدام رهایی، کدام نجات؟! بی صدا به راه خود برو. از تاریخچه ای که با خط خون نوشته شده است و از نهالی که با شورآبه اشک قد کشیده است هرگز نباید انتظاری جز این داشته باشی. 

رحمتی که نازل می شود

آن ها درست می گویند، تو همه چیز را ویران کردی! جهان را از تعادل خارج ساختی! تا آخرین ذره امید را بر باد دادی! عقل ها را زایل کردی و روان ها را به فروپاشی کشاندی! دیگر در صحت این همه شکی نیست. من به اتکای این آگاهی امواج حادثه را خواهم پذیرفت و رام و تسلیم خواهم بود، زیرا یقین دارم که هرگز امید گشایشی نیست. عمری ست که آب از سر گذشته است و ته مانده های شعور انسانی به من می گوید که مرگ نوعی شفا، نوعی رحمت است.