خانه را فراموش نکن!

تا به لحظه ای که سیلی واقعیت برای هزارمین بار بر چهره ات می خورد نرسی، به سر پنجه آتش بر روحت حک کن که زندگی مدت ها پیش، در همان دخمه تاریک به پایان رسیده است و هر روز که می گذرد جز تکرار رنج سالیان چیزی در آستین نخواهد داشت. کدام رهایی، کدام نجات؟! بی صدا به راه خود برو. از تاریخچه ای که با خط خون نوشته شده است و از نهالی که با شورآبه اشک قد کشیده است هرگز نباید انتظاری جز این داشته باشی.