بزرگترین دستاورد تو

نه آن تنهایی کشنده، نه آن شب گریه های بی تسلا، نه آن تن رنجور تبدار، نه آن قلب مجروح در هم شکسته و نه آن چشمهای تا ابد گره خورده به اندوه... باید بدانی عزیز من که هیچ یک قدرت آن را نداشت که هستی ما را چنین به خاکستر بدل کند، الا «شک به خویشتن»، که بذر کوچک آن را شبی در اعماق روح بارآور نشاندی و در گذر سالیان دراز، سخاوتمندانه به سیل کلمات آبیاری کردی.