آویختن به دامن اکنون

به تسلایی که لحظه اکنون در خود دارد دل بسپار، خواهی دید که آرام تر می شوی. تو ای تندیس برساخته از غبار ستارگان دوردست، چطور می توانی اینهمه غمگین باشی، وقتی که می دانی بار دیگر در قامت غباری سرگشته به دورترین نقطه کائنات، به از یاد رفته ترین کهکشان ها و به پیشگاه ابدیت بی زمان باز خواهی گشت؟! آزاد و بی هیچ خاطره تلخی که قلبت را بیازارد، رها، از یاد رفته و از یاد برده...