بالهایی که چیدی و روحی که پرواز کرد

درها را قفل کردی، بر پنجره ها پرده های زخیم کشیدی، خنده را خط زدی و تاریکی را فراخواندی.

از روزن سقف، آسمان را دیدم، دل به آبیٖ دور بستم و قلبم را با دسته پرندگان مهاجر راهی سرزمین های بیگانه کردم. 

زمان برده تو نبود. روزها می رفتند و فصل ها ورق می خوردند. باد از سفرهای دراز می آمد و شیشه شیشه دل انگیزین عطرهای جهان را با خود برایم به ارمغان می آورد: عطر باران در نیمه شب کوهستان، عطر گذر قنات بر سینه سوزان کویر، عطر گلهای ناشناخته در دشت های دور، عطر ملایم گزهای رسته بر کرانه لوت، عطر نخلستان های تازه سیراب شده، عطر پاییز و نانٖ تنور هیزمی، عطر یونجه زارهای به گل نشسته تابستان، عطر آسمانی بهار نارنج، عطر نرگس های شرمگین زمستان. 

گمان می کردی همه چیز را از من گرفته ای، اما نمی دانستی که دور از چشم تو هزاران آرزو را به بال قاصدک ها گره زده ام و کلاغ ها تنها برای من بر بلندترین شاخه درخت خشکیده می نشینند و آواز می خوانند. گرچه تن زخمی و کبود و بر لب ترانه ای غمگین داشتم، اما در اعماق ظلمات قلبم هنوز جوانه ای بود که پنهان از تو به زندگی ادامه می داد و خواب خورشید را می دید. 

ملالی نبود اگر زنجیر به پا داشتم، روح مجرد به بند نمی آمد. برای من تنها خیال کوهٖ کبود کافی بود که لبریز شوم و حضور ناگهان پروانه خودٖ زندگی بود که شاد و سرخوش، با پیام دگردیسی، در مقابل چشمانم می رقصید و دلم را از فراز دیوارها گذر می داد. هر خرده گیاه ناشناخته ای که در خاک تبدار باغچه می رویید جنگل بود و بذر جنگل های بسیار را در خود داشت. 

تو اگرچه تاریکی شب را برایم می خواستی، اما نمی توانستی ستاره ها را خاموش کنی. کهکشان راه شیری آن بالا بود و از ورای میلیون ها سال نوری، از آن سوی جهان خلقت، بر سرم صبر و تسلا و آرامش می ریخت. دستانم تهی بود اما خورشید و ماه گوشواره گوشم بودند و زمین میراث نیاکانم. تنها بودم، اما پرستو خواهر هم ریشه ام و درخت معشوقم بود...