چگونه یک روز دیگر هم دوام آورده ام

در گذر آرام روز و شب قدرتی هست که عظیم ترین کوه ها را به غباری سرگشته بدل می کند. تنوع بی نهایت جهان هستی در زیر چرخ دنده های غول آسای زمان (این بنده خردمند و فرهیخته خداوند) خرد می شود و همه چیز به آرامی٬ از نو به سحرگاه ازلیت٬ آن نقطه آغازین حیات باز می گردد. کوچک و بزرگ٬ غمگین و شاد٬ برنده و بازنده٬ هیچ معنایی ندارد. ما شاخ برگ های رسته از یک بنیم و سرانجام به همان جایی که از آن آمده ایم بر می گردیم. اگر می بینی هنوز زنده ام٬ از تو به این آگاهی پناه برده ام عزیز من.