پوچی کلمات

این همه کلمه هرگز نمی تواند مرا نجات بدهد٬ می دانم. در حقیقت هیچ راهی برای من نیست. چقدر دلم می خواست می توانستم به آنی٬ برای همیشه٬ بی آنکه ردپایی از عبورم بر روی زمین باقی بماند محو شوم. یا دست کم همه چیز را فراموش کنم٬ فراموش کنم٬ فراموش کنم... 

پ ن: تو که به مخلوقی از جنس آب و گل جان بخشیدی٬‌حتما می دانی که در گوشه این کهکشان دور افتاده چه بر او می گذرد.