امید پلید ترین پلیدی هاست

چطور چنین چیزی ممکن است؟ آنچه در یک لحظه و در یک نگاه درست و بی نقص به نظر می رسد٬ از زاویه ای دیگر عجیب٬ احمقانه و غیر قابل درک است! چطور می توانم اینهمه خوش باور باشم؟ آن هم من! منی که تا خرخره به لجن سیاه آن زندگی آلوده هستم و بهتر از هر کسی می دانم که گریزی برایم نیست. حالا می فهمم که انسان ها (حتی من!) تا چه حد به ذات و طبیعت گونه خود گرایش دارند. امیالی مانند تمنای شادی٬ آرامش٬ به درک در آمدن٬ دوست داشتن٬ دوست داشته شدن و... همیشه آنجا هستند. حتی زمانی که روح از شدت اندوه ویران می شود و تمام شواهد گواهی می دهند که همه چیز برای همیشه از دست رفته است.

با اینکه ضد و نقیض به نظر می رسد٬ اما گویا عاقلانه ترین کار در چنین شرایطی این است که تا می توانی از خواهش ها و تمناهای طبیعی قلبت فرار کنی. باید بپذیری که شانس چندانی برای تو نیست و اگر نمی خواهی بیش از این رنج ببری بهتر٬ است واژه ی امید را تا ابد از لغت نامه زندگی خود خط بزنی. دیگران را نمی دانم٬ اما این حرف نیچه ظاهرا همخوانی عجیبی با تجربه زیسته ی خیل تیره روزان نگون بخت جهان دارد: امید پلیدترین پلیدی هاست.

پ ن: بحث مفصلی ست. یادم باشد بعدا در این باره بیشتر بنویسم.