ای برکه آبی آرام غنوده در دامن دشت کبود، وه که بر جبین بیابان عرق شرم نشانده ای! آخر چگونه می توانی اینهمه بخشنده و گشاده دست باشی، حال آنکه می دانی خاک تفتیده هرگز سیراب نخواهد شد؟!!!