آن سان که تو‌ با منی

تو همواره اینجا هستی! در چشمانی که به آینه می نگرند، در نجوایی که از اعماق روح تراوش می کند و در سکوتی که چون غبار، سراپای زندگی را می پوشاند.

اینهمه سهل است، بسا که به راستی تنها تو‌ هستی و من هرگز در سرنوشت خود حضور ندارم.

و تو بدان مایه هستی که حتی بهار که ذرات خاک را به هلهله شادی به رقص می آورد، در حضور تو به ترانه ای شوم بدل می شود عزیز من.